foto’s: Jente Waerzeggers

Alan en Bislan zie je wanneer je bij nacht aankomt en wanneer je er weer vertrekt. Zij zijn sinds december 2019 onze vaste stewards en daarnaast vooral ook twee leden van Fight Club Leuven: de kickboksclub in de voormalige carwash aan STELPLAATS.

Voor ons was het een logische keuze om samen te werken met de jongens van Fight Club Leuven. Alan en Bislan kennen STELPLAATS als geen ander, ze zijn betrokken bij de hele plek en ze zijn op z’n zachtst gezegd indrukwekkende verschijningen. Maar tegelijkertijd zijn het absoluut geen vechtersbazen. “In kickboks leren we ons in te houden en te reageren wanneer het nodig is.” zegt Bislan. “Ook in onze rol als stewards zullen we een conflict eerst rustig uitpraten. Pas als allerlaatste middel - en dat is tot nu toe nog niet nodig geweest - gaan we over tot actie. We kunnen altijd alles uitpraten en dat is goed. Als sporter vechten we graag, daarbuiten niet.”

“Wij beginnen het publiek te kennen, en het publiek ons ook. Ze komen een praatje slaan en doen over het algemeen niks stoms. Da’s leuk voor ons.” Alan is er van overtuigd dat ze op deze manier het perfecte uithangbord zijn voor de hele club. “Mensen zien zo dat wij normale jongens zijn waar mee te praten valt, en geen debielen die de hele tijd op elkaars kop slaan. Wie weet kunnen we zo mensen overtuigen om ook eens een training te komen volgen.”


Alan en Bislan deden in het verleden ook al beveiligingsopdrachten bij evenementen, maar zagen daar vooral hoe het niet moet: “we zagen nooit vriendelijke, behulpzame agenten, maar wel mensen met vooroordelen vanaf de eerste seconde. Wij willen het echt anders doen.” En dat kan ook. “Bij STELPLAATS werken we met z’n allen aan iets, we doen allemaal moeite om er iets moois van te maken.”

Hoewel ze zelf niet echt bezig zijn met uitgaan, snappen ze wel waarom mensen graag naar nacht komen: “nacht is meer dan drinken of de muziek - het is denk ik de vibe waar de mensen op af komen. Je kan kiezen of je chillt in de hal, even buiten iets rookt of binnen gaat dansen. Bislan en ik hebben die drang zo niet naar feesten - het is ons niet echt meegegeven in onze opvoeding of cultuur - maar we snappen zeker waarom mensen het wel doen.”

Toch speelt muziek ook in hun leven een grote rol. “We luisteren naar muziek om ons op te pompen voor training, of een wedstrijd. Op zo’n momenten luisteren we vooral hiphop van de 90’s of begin jaren 2000.” Alan raakt helemaal in the zone met ‘Lose Yourself’ van Eminem. “Ik luisterde 100 keer naar ‘Many Men’ van 50 Cent voor een gevecht”, zegt Bislan. “We luisteren ook wel nieuwe muziek, maar om ons te motiveren werkt die hiphop het best. Muziek doet veel met mij. Ik kan soms geen zin hebben in training, onderweg muziek luisteren en vol goesting de club binnenstappen.” 

Feesten, dat zit er al een tijd niet meer in. Net op het moment dat de steward-tandem Alan-Bislan helemaal perfect liep, ging het land op slot. Sindsdien (her)ontdekten mensen de natuur, of sloegen anderen aan het puzzelen. Alan en Bislan vonden in hun Playstation de perfecte uitlaatklep om te ontsnappen aan de stortvloed van coronanieuws. “In het begin hebben we Call of Duty kapot gespeeld. Elke dag speelden we dat met twaalf vrienden. Maar na een tijd spraken we gewoon af in Playstation Party om te babbelen - soms wel acht uur per dag. Spelen deden we niet meer, enkel lachen met elkaar en de situatie.” Bislan: “In het begin checkte ik elk uur het nieuws en de cijfers in binnen- en buitenland. Ook desinfecteerde ik àlles.” Toen de zomer kwam, werd alles (even) beter, maar toch bleven de Alan en Bislan voorzichtig. “Deze ziekte kan mij misschien niet veel doen, maar ik ben vooral voorzichtig voor mijn naasten. Ik wil niet dat iemand door mij ziek wordt.”

Ook voor Alan en Bislan ligt het sociale leven voor een groot deel stil. Iets gaan eten of drinken met vrienden, op vakantie gaan of trainen op de club; het is nog niet voor meteen. “We onderhouden nu vooral onze conditie door te gaan lopen, calisthenics en combinaties te doen in het park. Met elkaar sparren in de buitenlucht doen we niet - de voorbijgangers zouden raar kijken of denken dat we echt aan het vechten zijn. Normaal trainen we vijf dagen per week, soms twee keer per dag - dat dat nu niet kan, pikt. Maar door onze conditie te onderhouden, zullen we er meteen weer staan zodra het opnieuw mag.”


Kickboks betekent veel voor beide heren. Ze maakten actief de opstart mee van Fight Club in STELPLAATS en zijn twee uithangborden van de club. Bislan deed in het verleden ook aan judo en worstelen, maar kickboks stal zijn hart. “Het is een anderhalf uur extreem hard gaan en alles er uit halen. Daarna voel je je zo goed - het is het beste gevoel dat ik ken.” Hoewel kickboks voor het grootste deel individueel is, mag je toch het sociale aspect niet onderschatten. “De groepssfeer zorgt er voor dat we blijven terugkomen. Op training gaat iedereen hard - dan ga je vanzelf ook hard. Je wordt op sleeptouw genomen. Tijdens een wedstrijd - wanneer je in de ring staat - is dat anders: je denkt aan niets anders dan de stem van de trainer en focust op de tegenstander. Je denkt niet echt aan de mensen die toekijken.”

We botsen op een interessante parallel tussen feesten en kickboks: beiden zijn een vorm van escapisme, van ontsnappen aan de realiteit. De actie is individueel (je danst, je vecht), maar je maakt toch automatisch deel uit van een groter geheel. Het zijn ook allebei fysieke gebeurtenissen. Je bent in beweging. “Er is eigenlijk maar één verschil, tijdens feesten krijg je geen stoten in je gezicht.” Zelfs het ritueel van voordrinken is gelijkaardig: wij drinken pinten op iemands appartement voor we de nacht induiken. Kickboksers die een dag moeilijk op gang komen, drinken een pre-workout. Dat is een shake tjokvol vitaminen die hetzelfde effect heeft als een aantal shots espresso. “Jullie hebben pre-booze, wij hebben pre-workout”. Simpel.


Vechters die deel uitmaken van dezelfde club, gaan voor elkaar door het vuur, ook in deze tijden. “We denken veel aan elkaar, zijn bezorgd om elkaar en bellen elkaar veel. Er is ook een WhatsApp-groep. We blijven verbonden, maar niet fysiek.” En dat is voor een heel groot deel de verdienste van Hafid, de initiatiefnemer achter Fight Club Leuven. “Hafid is een toptrainer: hij zit met iedereen in, vraagt hoe het thuis gaat en motiveert ons constant. Het is voornamelijk dankzij Hafid dat we het zo graag doen. Hij is meer dan een trainer. Hij is gewoon een goed goed persoon.”


2020 was een jaar dat leest als het script van een rampenfilm. Toch onthouden Alan en Bislan ook mooie zaken: “het begin van Fight Club zullen we nooit vergeten. Onze start was goed, de lessen zaten vol en er kwamen veel nieuwe leden; we waren goed bezig.” Bislan vocht (en won) vlak voor de tweede lockdown nog een een bokswedstrijd en gaf enkele lessen aan jonge kinderen. Alan onthoudt heel wat waardevolle momenten met zijn familie. Zo gingen ze voor de uitbraak van de pandemie nog samen met enkele andere vrienden op reis naar Georgië. Op zo’n momenten zijn de heren niet bezig met kickboks, wel met de geschiedenis en bezienswaardigheden van het land.  “Dat was echt top. Zodra het weer kan, gaan we opnieuw op reis. Griekenland, Jordanië en Marokko staan op het lijstje.”

Familie in het buitenland bezoeken, zat er dit jaar niet in voor Alan en Bislan. Ze hebben respectievelijk in Koerdistan en Tsjetsjenië familie wonen. Allebei prachtige plekken met mooie, warme mensen maar door bepaalde gebeurtenissen en de politiek worden beide regio’s vaak in negatief daglicht geplaatst. “Nu, het wordt hier in de media ook wel vaak erger getoond dan het eigenlijk is. Mijn familie leeft daar niet in angst voor terreur of oorlog. Ze hebben daar momenteel dezelfde zorgen als wij hier met corona.” zegt Alan. “De hele situatie met corona wordt in België wel veel strenger aangepakt dan in het buitenland, en dat is goed voor alle duidelijkheid. Het is gewoon jammer dat we onze familie dit jaar niet konden bezoeken, want het was al even geleden.”

We mogen Alan en Bislan komend jaar een goede gezondheid en veel geluk wensen. Over dat geluk zegt Alan het volgende: “geluk, daar zorg je in mijn ogen zelf voor. Het is vinden wat je gelukkig maakt en daar dan voor gaan. Geluk, da’s hard werken eigenlijk.” Dat afgedwongen geluk zien ze ook bij enkele mensen in hun inner circle die komend jaar hopelijk veel potten gaan breken. “Nassim, een vriend van ons, heeft een taxibedrijf - NK Limousine - dat hard gaat. Een andere vriend, Fengari, maakt beats die jullie zeker ook eens moeten checken en een trainer in onze club heeft net zijn diploma als acteur gehaald. We kijken er naar uit om Soroush te zien in een serie of film!”

Met nacht kijken we er al naar uit om weer evenementen op poten te mogen zetten, ook hier geven Alan en Bislan een goeie voorzet: “Misschien moeten we samen eens een gala organiseren, met Hafid zijn connecties en jullie organisatieskills. Iedereen spreekt al lang over een gala in Leuven. Het zou de eerste keer zijn hier.”